Ks. kan. Marian Lipski
Ksiądz kanonik Marian Lipski- urodził się 11 maja w 1934 roku w Kramkowie Lipskim w Ziemi Nurskiej ( dawne województwo łomżyńskie, później warszawskie, obecnie mazowieckie ),we wsi o bogatych tradycjach patriotycznych. W roku 1953 zdał maturę w Ciechanowcu i został studentem Politechniki Gdańskiej ( Wydział Budowy Okrętów ), jednak w styczniu 1954 roku przerwał studia i podjął pracę w Gdańskiej stoczni remontowej. Wieczorami uczył się łaciny, przygotowując się do wstąpienia do seminarium. Kiedy zgłosił się do ówczesnego prefekta uczelni Władysława Miziołka, został przyjęty do Seminarium Duchownego w Warszawie.
Święcenia kapłańskie przyjął 2 sierpnia 1959 z rąk Prymasa Polski - Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Pierwszy wikariat objął w 1959 roku w Jasieńcu. Tam też po śmierci proboszcza ks. Władysława Wojewody na pewien czas (styczeń - luty) przejął jego obowiązki. W tym czasie za pieniądze zebrane podczas kolędy, zakupił ogniotrwałe tabernakulum, a ołtarz główny obłożył czarnym marmurem. Kolejne miejsce pracy to Grodzisk Mazowiecki (1960 r.). Tu, na posiadłości dr. Chełmońskiego, w miejscu celowo zniszczonej kapliczki, przy udziale młodzieży postawił nową. We wsi Oppy doprowadził do wybudowania kapliczki na miejscu zniszczonego krzyża. Tu stoczył pierwszą “walkę o Krzyż”, w wyniku której postawiono na dawnym miejscu krzyż upamiętniający egzekucję Polaków dokonaną w 1939 roku. Jednak wikary musiał opuścić Grodzisk. Później pięciokrotnie zmieniał wikariaty za organizowanie nielegalnych punktów katechetycznych, za “nieodpowiednie” kazania.
W 1970 roku Prymas Polski - Kardynał Stefan Wyszyński wystąpił w obronie księdza, nie dopuszczając do kolejnego jego przeniesienia. W 1972 roku ks. Lipski otrzymał propozycję zorganizowania nowej parafii w Kochanowie w woj. Skierniewickim. przyjął ją i z zapałem przystąpił do pracy. Oskarżany przez władze komunistyczne o nielegalne procesje, modlitwy i nabożeństwa, nawet pobity przez nieznanych sprawców, nie zboczył z obranej drogi. Choć była to mała i uboga parafia, władze wydały pozwolenie na budowę dużego kościoła (zamiast małego) sądząc, iż proboszcz nie podoła tej inwestycji. Jednak poradził sobie, choć przeszedł “drogę przez mękę”. Bóg go wybrał i dał mu łaskę- dar wytrwania. Budowę kościoła ukończono w 1980 r. Za tę pracę ks. Lipski został odznaczony przez Kardynała Stefana Wyszyńskiego Przywilejem Rokiety i Mantoletu.
Rok 1982 przyniósł wiele niepokojów społecznych w kraju. W tym właśnie czasie od 4 listopada ks. Kanonik Marian objął probostwo w parafii pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny w Głogowcu. Wrażliwy na ludzką krzywdę, stał się zwolennikiem nowego ruchu społecznego “Solidarność”. Właśnie z jego inicjatywy były odprawiane msze święte w intencji Ojczyzny. W czasie stanu wojennego proboszcz udzielał duchowego i materialnego wsparcia internowanym i ich rodzinom. Odprawiane przez niego msze święte gromadziły wokół ołtarza coraz to więcej wiernych. Nie podobało się to ówczesnym władzom, więc odmówiono duszpasterzowi uznawania należnych tytułów księdza i proboszcza. Nie udzielano również żadnej pomocy finansowej na bardzo pilny remont świątyni oraz uniemożliwiono zakup opału na zimę.
Pracując w Sanktuarium Maryjnym (szczególnym miejscu Kultu Matki Bożej, od wieków związanym z działalnością patriotyczną Polaków) ks. lipski zapragnął wybudować “Drogę krzyżową narodu polskiego”. I tak w roku 1985 rozpoczęto budowę. W 10-tą rocznicę koronacji Cudownego Obrazu Matki Bożej, odpowiadając na list ks. Proboszcza, Ojciec Święty Jan Paweł II przesłał telegram ze specjalnym Błogosławieństwem Apostolskim dla wszystkich pielgrzymów przybywających do Głogowca.
W dniu 8 lutego 1987 roku, podczas pięćdziesiątej mszy świętej w intencji Ojczyzny, proboszcz otrzymał tytuł kapelana “Solidarności” ziemi kutnowskiej, a wkrótce - za kontynuowanie idei akcji “Burza” - Honorowy Krzyż AK. W styczniu 1989 roku w kościele parafialnym w Głogowcu z inicjatywy proboszcza, został namalowany przez profesor Olgę Bajkowską obraz poświęcony Wielkim Polakom.
Jest on wykonany w formie schodów, na których znajdują się postacie zasłużone dla Polski. Na najwyższym stopniu stoi Chrystus (bo tak powiedział Jan Paweł II; “DZIEJÓW NARODU NIE MOŻNA ZROZUMIEĆ BEZ CHRYSTUSA”).
Parafię pod wezwaniem Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Osuchowie ksiądz Marian Lipski objął w dniu 26 czerwca 1998 roku. Od razu też przystąpił do zmiany wizerunku kościoła i w krótkim czasie przywrócił mu jego dostojny wygląd.
Zapoczątkował msze święte za Ojczyznę, odprawiane w każdą trzecią niedzielę miesiąca w języku łacińskim. Wygłaszane przez proboszcza kazania przepełnione były patriotyzmem, miłością do Ojczyzny i ufnością w opiekę Matki Najświętszej, którą ksiądz prosił, by “strzegła w naszych sercach i w naszej Ojczyźnie Chrystusa, a naszego Boga - Zbawiciela”. Pierwsza taka uroczystość miała miejsce w dniu 30 sierpnia 1998 r. Licznie przybyli na nią z Głogowca wcześniejsi uczestnicy mszy za Ojczyznę oraz liczna grupa wiernych z Łodzi, Kutna, Wrocławia, Płocka, Warszawy, a także wiele osób miejscowych.
Kolejnym elementem patriotycznej działalności księdza Mariana było zaprojektowanie i wykonanie, wzorowanej na głogowieckiej, Drogi Krzyżowej. Stacje osobiście poświęcił i przewodniczył rozważaniom ks. Biskup Józef Zawitkowski (2 marca 2001r.).
Proboszcz Marian Lipski był nie tylko patriotą, ale człowiekiem wielkiej wiary, który nie wahał się potępić publicznie zło, jakie niósł komunizm. Hasło - BÓG HONOR I OJCZYZNA wcielał w życie do końca swoich dni.
Poznaliśmy go jako znakomitego włodarza. Pod jego kierownictwem zostało wykonanych wiele prac remontowych i renowacyjnych: remont elewacji zewnętrznej kościoła, uporządkowanie placu kościelnego i ogrodzenie całego terenu (wtedy została wykonana “Droga krzyżowa narodu polskiego”), renowacja starej plebanii, malowanie dachów, budowa kaplicy na cmentarzu parafialnym (jako grobowiec dla nieżyjących kapłanów pracujących dotychczas w tutejszej parafii), naprawa tynków i malowanie wnętrz kościoła, renowacja ołtarzy kościelnych (głównego i dwóch pobocznych), założenie ogrzewania kościoła (elektryczne promienniki), remont dachu i pokrycie garaży blacho-dachówką.
Ksiądz Lipski zabiegał również o to, aby rozbudowywał się i piękniał “Jego” Osuchów. Proboszcz planował: dokonanie konserwacji ambony (prace zostały częściowo wykonane), konserwację organów i generalny remont plebani.
Ksiądz Marian był Duszpasterzem wielkiego serca-otwartego, nie tylko dla umiłowanego Boga i ukochanej Ojczyzny, ale i dla parafin - jego parafian, którym poświęcał cały swój wolny czas. Jego plebania była zawsze otwarta dla gości i osób potrzebujących wsparcia i pocieszenia.
Ksiądz znał wszystkich, wiedział co boli, co spędza sen z oczu parafian, potrafił wysłuchać i doradzić swym spokojnym głosem, dzielił się jedzeniem, pieniędzmi i odzieniem z tymi, których los doświadczał najciężej. Czynił to bez rozgłosu, nie dla sławy, ale z poczucia chrześcijańskiego obowiązku.
Dla dzieci i młodzieży był jak ojciec. nie zależało mu na tym, aby nagłośniać sprawę fundowanych przez niego wakacji dla najmłodszych.
Nigdy nie zawiódł. Nie chwalił się swoimi dziełami życia. Zawsze skromnie ubrany, uczynny, życzliwy i ciepły dla innych. Potrafił dzielić się tym, czego mu nie zbywało, - tak potrafi niewielu.
Niestety, szanowany i kochany duszpasterz, duchowy ojciec, brat i przyjaciel zginął w wypadku samochodowym 26 września 2005 roku.
W jego ostatniej drodze na osuchowski cmentarz towarzyszyły mu tłumy ludzi: najbliższa i dalsza rodzina, parafianie z Osuchowa, Kochanowa i Głogowca, wierni z Mszczonowa, Lutkówki
i innych sąsiednich miejscowości (było około 3 tysięcy osób). Był biały orzeł na czerwonym tle, biało-czerwone goździki, poczty sztandarowe, a na trumnie spoczęła flaga z napisem “Solidarność”.
Obecni byli: przedstawiciele duchowieństwa: dwaj biskupi - Andrzej Dziuba i biskup Józef Zawitkowski oraz 125 księży. Przybyli też: Burmistrz miasta i gminy Mszczonów Józef Grzegorz Kurek, przewodniczący Rady Miejskiej - Łukasz Koperski, samorządowcy i działacze Solidarności, przyjaciele i wielu, wielu innych, którzy przyjechali pożegnać skromnego kapłana z Osuchowa, który swą posługę kapłańską pełnił przez 46 lat.
Pamiętajmy: „Można odejść na zawsze, ale być tak blisko” ks. Jan Twardowski .
